اقتصاد گور

در قرن چهارم هجری گور شهری غنی و آباد  بود با اقلیم معتدل، آب فراوان و بوستان‌ها و گلستان‌های بسیار.چنانکه باغ‌های میوه  و خانه‌های اعیانی، حومه شهر را تا شعاع یک فرسنگ فرا گرفته بود.

در این منطقه محصولات گوناگونی تولید  می‌شد؛ عرقیات، میوه ، پارچه و جز آن. اما بی‌تردید گلاب در میان آنها رتبه اول را  داشت. گلاب گور و کوار به بسیاری سرزمین‌ها چون چین، هند، بیزانس، مصر، یمن، مغرب  عربی و اروپا صادر می‌شد. حتی گل سرخ گور در کشورهای اسلامی شناخته شده و به خاطر  بوی خوش و شفافیت رنگ نزد عرب زبانزد بود. (امروزه هم در زبان عربی به گل محمدی،  الورد الجوری می‌گویند.)

عرق شکوفه نخل، عرق بومادران، عرق  زعفران و عرق بید از دیگر فراورده‌های گیاهی‌ای بود که از بوستان‌های گور به دست  می‌آمد.

آثار باستانی

شهری که امروزه فیروزآباد نامیده  می شود در گذشته، گور نام داشته است. که قدمت آن به دوره کیانیان می رسد در زمان  حمله اسکندر ، چون نتوانست شهر را به تسخیر خود در بیاورد با ساختن سدی توانست شهر  را به آب بسته و بدین روش شهر را تسخیر کرد . اردشیر پاپکان با خود عهد می بندد  اگر بر اردوان پنجم آخرین پادشاه دودمان اشکانی پیروز شود شهر را از زیر آب بیرون  آورده و آن را تختگاه خود قرار دهد. فیروزآباد نسبت به زمین های اطرافش در گودی  واقع شده است از این رو با آب رودخانه ای که اسکندر درشهر جاری ساخت، این شهر به یک  دریاچه تبدیل شد واین دریاچه قرن ها باقی بود تا این که اردشیر با تمهیداتی آب  دریاچه را تخلیه کرد و شهر جدیدی به جای شهر گور بنا نهاد و نام آن را اردشیر خوره  نامید. اردشیر خوره در زمان حمله اعراب به ایران ویران شد تازمانی که عضدالدوله  دیلمی (گیلانی) برخلفای عرب تسلط پیدا کرد و به آبادانی ویرانه های اعراب همت  گماشت. این شهر از آن به بعد فیروزآباد نامیده شد. در زمان ساسانیان شهر گور به  دلیل داشتن بزرگترین کتابخانه مشرق زمین و وجود کتب گرانبها و کمیاب به دارالعلم  مشهور بود. شهر گور در آن زمان بدلیل واقع شدن در مسیر تجارت کشورهای چین- هندوستان  و روم و بندر سیراف از رونق اقتصادی و بازرگانی خاصی برخوردار بود. .‏ در وسط این  شهر منار بلندی مشاهده می شود که احتمالا محل نگهداری آتش بوده است.‏ به گفته  مورخین غربی در زمان امپراطوری پیزانس نقشه معماری ۴۰۰ شهر اروپا از آن برگرفته شده  است.

نام آوران

فرخ‌مرد بهرامان قاضی اهل گور و هم  روزگار با خسرو پرویز بود. او مؤلف مادگان هزار دادستان، مهمترین متن حقوقی به جا  مانده از دوران ساسانی است. در این کتاب شماری از قوانین کهن اوستایی، احکام  دادگاه‌های پیشین و فرمان‌های اداری پادشاهان گرد آمده که در شناخت آیین دادرسی  ایران ساسانی اهمیت بیمانندی دارد. از زندگی این شخصیت اطلاعات کمی در دست است.

عبدالله بن مقفع نویسنده و مترجم  بزرگ سده دوم هجری، زاده شهر گور بود. او کتاب‌های ارزشمندی در فلسفه، اخلاق و آیین  کشورداری از فارسی میانه به عربی برگردانده است. ابن مقفع از سخنوران بنام زمان خود  به شمار می‌رفت و در پایه‌گذاری نثر فنی عربی نقش مهمی داشت. او در سال ۱۴۲ هجری به  اشاره خلیفه منصور عباسی به قتل رسید.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: